Ord om fjell

John Nyutstumo les. Foto: Merete Byrøygard av Harald Sverdrup Stille - To strå rører seg under varden. Sola seiler ned i vest. Tåke i kjølvannet. Skyene i vest er fjorder, fjorder røde av alger, røde av lengt - Du gror i disse fjell. Dine røtter knuger stein, sprenger seg fram til jord. Du hører reinen rase forbi. Du hører myrulla hviske. To mørke strå mot himlen. Stille - Kjelde: Evig byggende Babel, Gyldendal, 1949, s. 25

Foto: Liv Åshild Mathisen av Vegard Vigerust Bjørn Sigurd Glorvigen les Døre på sæterstugu va delt i tvo. Ho Kari stakk hugu uti gløtte og tok te å lokke: Kyre-o, kome no! Veondeleg vakker var ho Kari - eg kjende meg heit og mo. Trøya i bringun henna var delt i tvo, men ista'nfor å kikle ni' gløtte så tok eg te herme: Kyre-o, kome no. Da vart ho Kari aldeles rasan, ho feta ausa og slo. Såles vart nåsåbeine mitt delt i tvo. Og blodet kom fossan utu gløtte, og fysst utpå natta var det eg forstod: Ein kan kikle budeiom innmed bringun, men ikkje herme kyre-o! Kjelde: Evig unge Dovre, Dølaringen, 1993, s. 31

Foto: Rannveig B. Bakken av Ole Arnfinn Torgersrud Ingebjørg Torgersrud les Det gol ein gauk i lia. Og døm som hørte på gjekk måråvakne ut på svarte åkrer. Ner synnagauken gjel, er tia komme te å så. Det gol ein gauk i lia. Og mang ein gut dro gla åt danserslettom borti bjørkelundom. Ner austagauken gjel, vil vakkergjenta svårå ja. Det gol ein gauk i lia. Og både folk og fe såg eng og åker vaks og låvå lykke. Ner vestagauken gjel, da blir det fruktbart år og fred. Det gol ein gauk i lia. Det vart så tomt og audt og stussleg borti gammelstugu-glasom. Ner nordagauken gjel, da spørs det daudt Kjelde: Det gol ein gauk, Dølaringen boklag, 2001, s. 9