Ord om fjell

Foto: Bernhard Svendsgard av Vegard Vigerust Bjørn Sigurd Glorvigen les Så pen ein bånsull syng ingor mor som du syng, Dovre, du kvite kor. Tindain dine og vindain dine tona' stilt ifrå aille leiom, sjogen driv over tome veigjom. Ljose minne frå båndoms tid syng på fjeillmål i sjæle mi. E æ mo, og nå vil e såvå lengje. E vil heim, og svive på mjuke vengje. Syng Dovre, syng meg utu myrke blindom, nå vårast landet kring Svånåtindom. Og um e drogst imot fræmondt fjeill, så va dæ Dovre som fækk meg leill. Bygdin dine og dygdin dine tona' stilt ifrå logne dalom, sjogen driv innåt gamle svalom. Ljose minne frå båndoms tid Syng på fjeillmål i sjæle mi. Vegard Vigerust Kjelde: Syng, Dovre

Foto: Merete Byrøygard av Henrik Ibsen John Nyutstumo les. Så usigelig fattig kan en sjel da gå tilbake til intet i det tåkete grå. Du deilige jord, vær ikke vred at jeg trampet ditt gress til ingen nytte. Du deilige sol, du har sløset med dine lysende stenk i en folketom hytte. Der satt ingen der inne å varme og stemme; - eieren, sier de, var aldri hjemme. Deilige sol og deilige jord, I var dumme at I bar og lyste for min mor. Ånden er karrig og naturen ødsel. Det er dyrt å bøte med livet for sin fødsel. - Jeg vil oppad, høyt, på det bratteste tinde; jeg vil ennu en gang se solen rinne, stirre meg trett på det lovende land, se å få snedyngen over meg kavet; de kan skrive derover: "her er  ingen  begravet"; og bakefter, - siden -! La det gå som det kan. Kjelde: Dikt, Bokklubbens lyrikkvenner, 1991, s. 151