Kveldsbønn



Bjørn Sigurd Glorvigen les.
Foto: Sina Byrøygard

av Ragnar Solberg

Kvelds-skye græt tonge gulldróp

- dryp siste tåran på Svart-tind,

og vind klågå eit æverop -,

det stønna frå fredlause sinn.

Og fredlaus er eg, vildt forlatt

i mi sjel -, slik ein far kann bli

som einsleg bøygje seg mot natt

der skrekken har djup-rote si.

Men bøgd og pint tå tru og tvil

med onde makte kjøtet bit

fær hjærta mitt eit lykke-smil

og sætt åt Deg ein bånsleg lît.

Skåpå meg, Gud, i tankjin din

til ein solgnest i mårgåbrann

som skin for bonom på Kvit-tind

- da søv fredfull ein bønnhørd mann.

Kjelde:  Dikt i utval Oslo : Aschehoug, 1968