Heime

Even Lusæter les diktet.
Foto: Sigrun Eide

av Olav Aukrust

Det er godt å vera komen til dals att
for den som hev fare dei ville fjell.
Det er rart å ride til gards att
for den som hev lengta so mang ein kveld.
Det regnde og blés uppi vigga.
Eg fraus som eit burtblåse blad.
Men no er vêret blidga;
no er min hugen glad.

Det er rart at slikt kunde hende
den som laut røyne so nifs ei leid.
Det er rart at det barst attende
og heim-att i sol over helut heid.
Kvorvne er skuggane skakke,
og otten hin store med deim.
Eg kann ikkje deg fulltakke
som viste meg leidi heim.

Kjelde: Dikt i samling,  Gyldendal, 1967, s. 196