Ord om fjell

Foto: Bernhard Svendsgard av Vegard Vigerust Bjørn Sigurd Glorvigen les Så pen ein bånsull syng ingor mor som du syng, Dovre, du kvite kor. Tindain dine og vindain dine tona' stilt ifrå aille leiom, sjogen driv over tome veigjom. Ljose minne frå båndoms tid syng på fjeillmål i sjæle mi. E æ mo, og nå vil e såvå lengje. E vil heim, og svive på mjuke vengje. Syng Dovre, syng meg utu myrke blindom, nå vårast landet kring Svånåtindom. Og um e drogst imot fræmondt fjeill, så va dæ Dovre som fækk meg leill. Bygdin dine og dygdin dine tona' stilt ifrå logne dalom, sjogen driv innåt gamle svalom. Ljose minne frå båndoms tid Syng på fjeillmål i sjæle mi. Vegard Vigerust Kjelde: Syng, Dovre

Foto: Merete Byrøygard av Henrik Ibsen John Nyutstumo les. Så usigelig fattig kan en sjel da gå tilbake til intet i det tåkete grå. Du deilige jord, vær ikke vred at jeg trampet ditt gress til ingen nytte. Du deilige sol, du har sløset med dine lysende stenk i en folketom hytte. Der satt ingen der inne å varme og stemme; - eieren, sier de, var aldri hjemme. Deilige sol og deilige jord, I var dumme at I bar og lyste for min mor. Ånden er karrig og naturen ødsel. Det er dyrt å bøte med livet for sin fødsel. - Jeg vil oppad, høyt, på det bratteste tinde; jeg vil ennu en gang se solen rinne, stirre meg trett på det lovende land, se å få snedyngen over meg kavet; de kan skrive derover: "her er  ingen  begravet"; og bakefter, - siden -! La det gå som det kan. Kjelde: Dikt, Bokklubbens lyrikkvenner, 1991, s. 151

Foto: Merete Byrøygard av Hans W. Brimi, Even Lusæter les Innafor heime ligg eit heimfjell og ein såmårdag som er på hell - Du store min, sjå Havyrju, Rivilein og Fosstulmyr, det er som eit motsolsbilde i eit eventyr. Du kan vera stolt, du Kvitingkjøl, som får vera konge i eit rike som er som før. Eg går i sjøldæle mot Ilvetjønnhol og finn den ytre stillheit og den indre ro. Ei fele, bergtikjin tå sjølve lende spela någre vare tone i pakt med eit heimfjell som er heilagt. Kjelde: Aslak O. Brimi, privat.

Foto: Morten Kielland Janne Langaas les. av Henrik Ibsen Bergvæg, brist med drøn og brag for mit tunge hammerslag! Nedad må jeg vejen bryde, til jeg hører malmen lyde. Dybt i fjeldets øde nat vinker mig den rige skat, – diamant og ædelstene mellem guldets røde grene. Og i dybet er der fred, – fred og ørk fra evighed; – bryd mig vejen, tunge hammer, til det dulgtes hjertekammer! Engang sad som gut jeg glad under himlens stjernerad, trådte vårens blomsterveje, havde barnefred i eje. Men jeg glemte dagens pragt i den midnatsmørke schakt, glemte liens sus og sange i min grubes tempelgange. Dengang først jeg steg herind, tænkte jeg med skyldfrit sind: dybets ånder skal mig råde livets endeløse gåde. – End har ingen ånd mig lært, hvad mig tykkedes så sært; end er ingen stråle runden, som kan lyse op fra grunden. Har jeg fejlet? Fører ej frem til klarhed denne vej? Lyset blinder jo mit øje, hvis jeg søger i det høje. Nej, i dybet må jeg ned; ...

Foto: Bernt Tordhol av Jo Turtumøygard Even Lusæter les Månen glitrar på svaberg-svell høgt i høom, seinvinterkveld. Kalde fjelldrag av drivkvit lin ris mot himlen i måneskin. Svarte skuggar i berg og urd smyg i gjelom og ligg på lur. Månen smett bakom flogbratt fjell. Att ligg svart-kalde vinterkveld. Uro vaker i stille natt. Hubro uler, sut skrik att. Kjelde: Jøkulen græt , Fonna Forlag, 1970, s. 32

Merete Byrøygard les . Foto: Morten Kielland av Olav Aukrust Eg møtte ei utgomol krekse med krykkje, ihopkrøkt av alder, med ein'-kragg på ryggjé; skodd var i høom, og skumt var på fjell. Myrkt var i morkom, det halla mot kveld. Det rikta og svikta i turrfuru-skrymt - ho stod som eit syn der i skodde og skymt. Eg helsa godt mot, og ho svara Gu'sindé', det var på ei myr burti fjellom ved Rindé. "Dæ mæssom e' trur ikkje dauin vil hå me', å Gu' gje au, leil, at e' snart ha stridt frå me'!" - ho skolv som på eit tre på ei myrull-myr, der livande daude krèk innåt og kryr. Ho stod der so drøymd som ei bergvegg-møy, so gomol og grå, at ho fekk ikkje døy. Eingong flaug ho gjætl'-gjente, lettføtt som hindé, og lokka i langmorkom burti ved Rindé. Ho einstirde langt inn i dauden og domen, ho ynskte seg siste timen sin komen; krokt over krykkja ho stirde og stod. Handi var krøkt som ei rovfugl-klo. - - Det serra so rart i e...

Foto og innlesing: Aud Hove av Tea Kummen Aud Hove les. Ei lita selsdør                                                   på gamle hengsler går opp. Og gjætarguten på sengehjellen står opp. Budeia lyfter frå hafellstauren eit mjølkespann. Høyr, bekkebrusen bryt morgonstilla ørlite grand  -  . Og silingskluten og spenasmurning og kakk  -  . Ved laugga heng det ei lita sleipe og makk. På stein ved lækja ligg skurefille og banketre, der blanke dropar av morgondogga no trillar ned. I dag vert bølingen høgfjellslokka på øvste råk: Så lang ei dagsferd på Sekkeflyom  -   med tråkk og tjåk. Nei har du sétt på  -  . I nørdre Brandsar står geitfjøsdør på vidan vegg  -  og der ser eg geiten' krek alt mot sør! Tru Sigrid-gjenta i gamelselet forsøv seg no? Det er så st...