Ord om fjell

Sigmund Bråtet les diktet. Foto: http://www.bredebygden.com/Steder/Bjorndalsvegen.html av Rolf Vang Hestkjøraren var supermannen i vår barndoms grend. Med tung, før gamp, og tømmerlekkjene skranglande over styttingsåsen drog han innetter liene før dagsljoset gråna. Langseig med staup og stup snudde reistvegen seg over mo og myr. Frå avstengde skoghol seig lensa langs tømmerrenna mot velta. Stakkars den som slumsa med reistene når storlensa skaut på så glodrevet stod. Farleg og blank, som eit sleipt fabeldyr låg tømmervegen - stygghål og farleg når kjølda blåna ein kveld i mars. Ein glidande orm av grovt tømmer. Ei knusande tyngd i døn og dunder mot stein og stubb. Mannen som reid på dragstokkane med taumane som to dirrande nerver mellom hendene. Hesten som sklei på hasane i vitlaust vrin framfor dette ville, ustyrlege. Ei underleg, levande tyngd - trugande og farleg. Berre få av mange vart god hest og god mann i farlege reistvegar

av Rolf Jacobsen  Merete Byrøygard les. Foto: Sina Byrøygard Eneren, lyngens mor, er mitt tre. Den trenger ingen sommer, bare regn og sne. Fillet krone den løfter, ingen har hørt dens sus. Den har en lang, seig rot som kan gro av grus. Den bærer vind over skuldrene, skyene i sitt hår. Den kan stå i stormen. Knelende. Men den står. Kanskje den har en drøm i sindet: Det hvite  ranunkel-bed der verden slutter og breene kommer ned. Av alle trær på jorden nærmest den store sne, breenes blinde sol. Å, var jeg som det. Kjelde: Samlede dikt, Gyldendal, 1999, s.110

Bjørn Sigurd Glorvigen les diktet . Foto: Dombås turistkontor av Vegard Vigerust Mammut på Dovre-platået - ikkje lenger å sjå i blået. Vår heimlege dinosaur kjøvdest ned i is og aur. Men moskus finst i fjellom her, minimammut, storegut, halvvegs sau og tri kvart stut! Tonge dyret kliv så lett, horn i hugu-brasken tett! Smell det høgt i skard og hø, er det paringskamp på liv og død. Men smyg du deg innpå med kamera og ailder så nære, så veit du brått ikkje ordet 'tå før du fyk i høgste være! Moskusen tæk deg på nåsån, Gud bevare ditt stakkars liv - da ser du Dovre i perspektiv, og blodet ditt dryp i måsån. Bildet du tok, i såmå sekundet, va som bestilt 'tå Naturvernforbundet - Vegard Vigerust Kjelde: Evig unge Dovre, Dølaringen , 1993, s. 7

Even Lusæter les diktet . Foto: Sigrun Eide av Olav Aukrust Det er godt å vera komen til dals att for den som hev fare dei ville fjell. Det er rart å ride til gards att for den som hev lengta so mang ein kveld. Det regnde og blés uppi vigga. Eg fraus som eit burtblåse blad. Men no er vêret blidga; no er min hugen glad. Det er rart at slikt kunde hende den som laut røyne so nifs ei leid. Det er rart at det barst attende og heim-att i sol over helut heid. Kvorvne er skuggane skakke, og otten hin store med deim. Eg kann ikkje deg fulltakke som viste meg leidi heim. Kjelde: Dikt i samling,  Gyldendal, 1967, s. 196

Foto: Liv Å. Mathisen av Tor Jonsson John Nyustumo les No dryp det blod i snø. Det bed frå svarte augnedjupet,  – og angestbåra bevrar gjennom hold: Eit stakkarsting, ei livredd rjupe, som, snarefanga, snart er død. Det kveldar over fjell. Og månen kliv imellom tindom, i kalde hjartelause himmelhav. Ein vindgust sældar snø på rindom og kverv i kvit og månljos kveld. Ei stjernebru er strødd, med æveblenk i jordlivsdagar,  – ho speglar seg i svarte augnerømd. Og nordljosteppet skjelv og blagar. Men auga stivnar, gjennomglødd. Her hjelp 'kje bøn, her hjelp 'kje gråt. For livet sjølv dreg snara åt og kvæver i den kvite snø ei von, eit einsleg minne om sumar over fjell og finne. Kjelde: Mogning i mørkret , Noregs Boklag, 1943, s. 41

Kari Ørjasæter les. Foto: Morten Kielland av Tore Ørjasæter Aa det skin mot Sot-fly flaae klaart mot himil-kvelving blaae burt i bratte Brennstøls-fjell. Gjenom linne lufti Lidar- vatne skimtar eg, det vidar seg so vænt i stille kveld. Her ja; sørmed desse hølom midt imillom baae stølom Røykjeskôlen still i skygd ligg med løyndomsfulle lider, her eingong i gamle tider var ei sæterhytte bygd. Daa dei kom til støls um vaaren, inni selet, attmed aaren, laag eit mannslik hovudlaust. Folki fælne heimatt vende, sæterhuse ned dei brende, bygde sæter lenger aust. Sidan er det som det skulde vore noko av det dulde, løynde her ved denne stad. Desse djupe bjørkelundar ned mot vatne!  Stillt det blundar utan blek av minste blad. Noko er det som ligg under, som eit mord ved midnatt-stunder tyngjande med sonings-skuld. Minne vaker og det gøymer udaads-otten.  Stødt han drøymer, under lidi løynd og duld. Kjelde: I dalom , Olaf Norlis Forlag, 1910, s. 80