Fjellstort og fjellsmått

Ragnar Solberg les sitt eige dikt, NRK,1958.
Foto: Bernt Tordhol

av Ragnar Solberg

Fjellstort og fjellsmått –

ja, her må eg dikte.
Her vakna eg uppat
åt ansvar og plikte –

Fjellstort og fjellsmått –

det skin ti det blåe.
Tindan stig mektoge
men blomstre er småe.

Kjennest du ved meg
ein åliten pyrill
som smile halvt polisk
åt skodd-skyom rådvild?

Ruskevær kvølvest –

vind kvikna og bær se'
til solsmilet brå-skjølv
for tongsinn i verset –

Det slæst i meg sjøl
kæ som rangen har fått
når det myrke blir stort
og det ljose blir smått.

Men slik vill det bli
for ein og for alle:
Ei solhøgd i sinnet
legg skugge mot fallet.

Fjellstort og fjellsmått –

med kvit-tind og svartstup
og blomster som elska
frå innst i mitt hjærtdjup –

Kjelde: Livs-skurd. Dikt på Dovre-mål, H. Aschehoug & Co., 1950, s. 141