Bekken

av Olav Øygard

Finn Sandum les diktet.  Foto: Sina Byrøygard

Den vesle bekken på fjellet sprang
og ned i dalen han trådde,
han tenkte ikkje på vegen lang
fyrr ut i havet han nådde.

Han sette avstad med song og sprett,
so kvit mot steinen han skuma;
og ned i dalen han nådde lett
der fossen dura og bruma.

Men ei han ansa um fossen skreik
so grovt at folk mest kje sansa;
han hivde seg i den ville leik
og lett på foten han dansa.

Og sidan saman dei for sin veg
til dei i sjøen fekk runne.
Der fekk han liggja og kvila seg,
for han sitt mål hadde vunne.

Kjelde: Vårsong: dikt i utval, Skjåk kommune, 2010, s. 23