Altere

Ragnar Solberg les sitt eige dikt. Foto: Mette Josten

av Ragnar Solberg

E fell på kne her
ved villfjellet kvitt
og takka de' kjærest,
for alt det som æ ditt –

din skafna og eld.
På de' sole fyst renn
og sjå de' alterljos
kyrkjestilt brenn.

Suset tå høgtid
frå myrtne på jord
og djupe skjølva
som i hjærta' mitt gror
bli' e alder fri;
men tindan dine står
og vitna som ein dråm
um evig vår.

E kysse så glad
di is-skura ur
og e takka i bøn
ein stor og sterk natur
som i nåde ga –

Kvite bringa på de'
som lyse tå lengsel
vill gje me' fred.

Kjelde: Is-Gud. Dikt på Dovre-mål, H. Aschehoug & Co., 1937, s. 208