Røsslyng

Foto: Merete Byrøygard

av Lisbet Lid Venås

Lisbet Lid Venås les sitt eige dikt.

Røsslyng, når du breier
ut din solbrann over kinn,
gyller nakne vidd og fjellbrun snaue,
tusen stjerneroser blømer raude.

– Røsslyng, vil du vera blomen min?

Røsslyng, når eg traskar
trøytt i kalde skoddeskog,
møter meg eit syn som ler og lyser
fargerikt – og von og varme hyser.
Skaper lyse tonar i min hug.

Røsslyng, du er fattig
fødd og armodsfarga, nei!
Ven, du er den rikaste eg kjenner.
Ingen har slik fjellfast tru som brenner
bjart i sol og regn på aude hei.

Røsslyng, om mitt stutte
liv fekk likjast litt på deg –!
Du som uredd trassar harde vindar.
Takksam, utan krav du kjærleg tvinnar
gledekrans kring einsleg vandrars veg.

Kjelde: Villgras, Fonna Forlag, 1959, s. 18