Høgtid
Ragnar Sønstebø les. Foto: Merete Byrøygard av Ragnar Solberg E høyre ti myrke kvelde ein song tå oendele kjærleheit ner vind susa paa harde fjelle jordbonde fraa all evigheit. Båndomen min det æ som syng, det kjøm frå djupe ei minneflo, det tona frå sjog og stein og lyng der vogga åt sjæl'n mine stod. Sjæle i myrke oværsnet ho bli som eit tempel vigd ei tid da vind skratta og ylde og gret og vill song inn mi melodi! Kjelde: Is-Gud, Aschehoug, 1937, s. 207.