Høgtid

Ragnar Sønstebø les. Foto: Merete Byrøygard

av Ragnar Solberg

E høyre ti myrke kvelde
ein song tå oendele kjærleheit
ner vind susa paa harde fjelle
jordbonde fraa all evigheit.

Båndomen min det æ som syng,
det kjøm frå djupe ei minneflo,
det tona frå sjog og stein og lyng
der vogga åt sjæl'n mine stod.

Sjæle i myrke oværsnet
ho bli som eit tempel vigd ei tid
da vind skratta og ylde og gret
og vill song inn mi melodi!

Kjelde: Is-Gud, Aschehoug, 1937, s. 207.