Ord om fjell

Merete Byrøygard les. Foto: Ola Byrøygard av Theodor Caspari Jeg slepte min sorg til fjells engang, om trøsten var der å finne. -    Og steggen han skratta og elva sang    og snespurv føyta all dagen lang og fløyta på bre og tinde. Da elva han rørte sitt harpespill og vindene strøk sin gige,    da geitrams vogget i takt dertil    da lysnet det opp og ganske still tok sorgene til å vike. - Da blåklokken lot sine klokker slå, da lettet mitt tunge sinne, -    da lerka hun slo, da var ei råd,    da reiste min sorg mot det dype blå og spredtes for alle vinde. - Ti vil jeg da råde hvert motløst sinn som huser en lønnlig kummer:    Han stige der opp til bre og tind,    han legge sitt hode til vidda inn, den synger hans sorg i slummer. - Kjelde: Dikte i utvalg, Ernst G. Mortensens forlag, 1945, s. 23

Kari Ørjasæter les . Foto: Morten Kielland av Tore Ørjasæter Sjaa dagen stig i aust og soli sprett, du kjenner i deg ljosens aand og ætt. Du ser mot himlens høgd, og avgrunns-glup, og ævetanken tek deg still og djup. Det sterke drag, den stille høgfjells-sus igjenom Herrens store kyrkjehus, som stig og strøymer under blaae kvelv er orgelbrus frå bratte bræe-elv. Ljoskruna under denne kyrkjekvelv er soli som paa snøen skin og skjelv. Alt er so stort, du einsleg er med Gud, og langsyn hev du vidt mot nord og sud. Eit heilagt kyrkjetaarn er høgan tind, som solgyllt staar i milde morgonvind og høgast lyfter seg mot ljose sky med døyvde glans av dagsens fyrste gry. Det stig og strøymer under store kvelv som song og sus igjenom rome skjelv; ein heilag ande over audni sviv og gjev den svarte stein ein glans av liv. Og fritt sviv syne over flæ og fly: det fyrste tim du fær av dagen ny. Og seint du ser det siste solarglad med skuggesveipte taarn og tinderad...