Ord om fjell

Foto: Morten Kielland av Ragnar Solberg Bjørn Sigurd Glorvigen les Du høge fjell ti sjog og eld, du blåe hø og foss og sjø, du fuglemyr og blomster-eventyr, du kvite tind og ville vind som mot me syng, du brone lyng du grøne li - du stille tona mi, med brus tå æ frå fonn og bræ ti vårljos natt, - på fangade dine e me sjøl og mine ska finne att! Kjelde:  Du fjell -. Dikt på Dovre-mål,  H. Aschehoug & Co., 1938, s. 5

Sigmund Bråtet les . Foto: Merete Byrøygard av Olav Aukrust Du salme i skogen, der vindsus syng kvar linnvers natt, du helsing fraa villmark og vegras og lyng – stødt kjem du att. Fraa brisken den beiske og fine og stride, fraa fjellheim og viggur og vindheimar vide kjem du, mitt hjarta til sorg og til trøyst, du Fjell-Noregs inste, upphavlege røyst. Du gufs av det norske, du aand ifraa fjell – di klage er mi. Um ingen deg høyrer, eg høyrer deg lel, og veit kva du lid. Dei runer som gudgjevne  her  berre ljomar, dei lengslur som  her  einast skin og ber blomar ved aurgamal ile som  her  berre vell – dei er det du syng um, du vindsus i fjell. Du høyrest av dine ved dag og ved natt, du utesus. Um folket ditt svik deg, kom sterkare att – fyll vaart hus! Aa døyp oss i vaardagars dom over døden, til kveik att paa nytt av den norrøne mjøden, – du gufs fraa det høge som  her  vil bli storm; lyft elden vaar eigen...

Janne Langaas les . Foto: Morten Kielland av Henrik Ibsen Hvor fossen suser i sommernatt henover elvebundens stene, mens tåken glider ad elv og kratt, der sidder Møllergutten ene; – Imellem  oreløvet titter ind en sneblek lysning udav måneskinn,      spredende der vennlig sitt skjær henover nattens tause scene. Det er så  sildig en  torsdagskveld, fra fjellet  hulderslotten klinger, og  Fossegrimmen i strømmens veld de  gyldne harpestrænge svinger, – og Møllergutten lytter til dens Spill, tyss, hør! da bever, som en gjenlyd mild,      hulderens sang      fossharpens klang, lett båren hen på nattens vinger. Og det er  Thorgjerd som lokker fram sin feles underlige kvedde, for han har  offret det sorte Lam til Fossegrimmen hist dernede, og derfor har han også spillet lært, og derfor lyder fra hans bue sært      skovtoppens Suus  ...

Foto: Liv Åshild Mathisen av Olav H. Hauge John Nyutstumo les Fjell lokkar ikkje meg lenger. Eg har levt lenge nok millom kalde bredar. Enno leitar eg meg fram i skogane, lyder til haustvinden, stoggar ved tjørnane, fylgjer elvane. Endå seint på året kan du finna bær der. Fjell lyt du yver skal du koma lenger. Nutane fær stå der dei stend til méd. Kjelde:  Janglestrå  i  Dikt i samling , 1980, Noregs Boklag, s. 265