Ord om fjell

Vegard Vigerust les . Foto: Bernhard Svendsgard av Vegard Vigerust På ski frå Sjo'hættun, eit rast frå Reinheim fann eg ei dør åt evigheite Karmen skakk tå hengjefonn, dørstokken eit lavgrønt sva, ljoset va dørklinka - Ein skimt innover som berre vart verande så Dø'n sto att bak døre Evigheite er augbleket da alt er vakkert og du sjøl er sjæl. Vegard Vigerust Evig unge Dovre, Dølaringen, 1993, s. 8

Foto: Liv Åshild Mathisen av Lisbet Lid Venås Lisbet Lid Venås les Svartnande flogfjell. Sleipsikler nedetter skorv. Hangande hamrar. Dirrande lausmosetorv. Gapande urder der ulykka lurer. Flåbratte bergrygg lokka med frodiggrøn to. Kvitsau vart fanga, vinn aldri oppatt no. - Kaldfoss med dunder larmar innunder. Fossen et skriket som ifrå snaue skòr skjelv gjennom skodda. - Livredsla rår. Blodramnar hakkar i hjelpelaus stakkar. - Villfjellet hyser fare. Det gufsar or kvasse klype, sjogar i tronge gjel. Sjølvberga kjem aldri liv framom her. Og ikkje nokon ser at dyret vonlaust lid og svelt i hel på moldturr rand. - Den ingen veit om, ingen hjelpe kan. Kjelde: Villgras , Fonna Forlag, 1959, s. 16

Even Luseter les diktet. Foto: Simen Bjørgen  av Ragnvald Skrede Såg du ein einsleg blome som duva i solbris mild langt oppi fjell, der ingen ventar at liv er til? Slik kan ein stundom finne tankar som blyge bur bortgøymde djupast inne der som ein minst det trur. Fjellet er hardt og steingrått, men blomen er kløkk og fin; ber i si skire klokke doggdropen blank som vin; spreier sin veike ange, smiler i sol og vind. Ein, kanskje, ikkje mange staden og blomen finn. Kjelde:  I open båt på havet , H. Aschehoug & Co., 1952, s. 34

Foto: Rita Mundal fra Kjærlighetens komedie av Henrik Ibsen Janne Langaas les Til fjells, i Guds natur, som bien jager fra sitt vinterbur! Jeg har en dobbelt sangbunn i mitt bryst, en langelek med underspunne strenge, med tvefoll klang, en  høy  for livets lyst, og en, som dirrer  under , dypt og lenge. Kjelde: Dikt , Bokklubbens lyrikkvenner, 1991, s. 21